یاداشت روزانه
به قلم حاج حسن نیازی
.بارها درمحافل شنیدیم ودر نوشته ها خواندیم که بایدبه اجداد ونیاکان افتخارکرد وبه زادگاه خود بالید ولی تاکنون این موضوع رابازنکردیم که چگونه اینکار شدنی است .ایا با رها کردن پیران وسالخوردگان.وبیماران به حال خودوسرکشی نکردن از انها.حداق سالی یکبار کنارقبر اموات نرفتن.قران نخواندن و نثار فاتحه ای وادم خوبی بودن.تامردم ازانها خوب یادکنند.خیروخیراتی.زنده نگاه داشتن نام ویاد انها.بدون عمل می توان به گذشتگان افتخار کرد. ایابا نرفتن حداقل سالی یکبار به زادگاه.شرکت نکردن درشادی غم مردم.عدم حضور درکارهای عمرانی.مذهبی.کمک نکردن درکارهای خیر نظیر مسجدسازی.حسینه سازی وغیره.....می توان به زادگاه خود بالید.باید استین بالا زد وقت گذاشت باعمل پیران وسالخوردگان راتیمارداری کرد و انگاه به حال واینده افتخارکرد.....باید برای عمران وابادی زادگاه خود انچه درتوان داریم همت کنیم.وازپرداخت هزینه های ان اعم ازمالی.فکری.جسمی دریغ نورزیم.ایاوقتی سالیانه چندین نفر به علت کهولت سن می میرند.تعدادی به علت ازدواج وپیدانمودن شغل مناسب زادگاه خودرا ترک می کنند وباچشمان تیزبینمان می بینیم زادگاهمان مثل شمع می سوزد.وهیج کاری حتی درحد توان انجام نمی دهیم .ایا می توان به زادگاه خود بالید....