( صداقت بهترين معيار براي شناخت انسانهاست ) وقتي به اطراف خود نگاه مي کنيم بعضي از ماها خوب سخن مي گوييم .بدعمل ميکنيم .خوب مي نويسيم ولي بد مي خوانيم ..ظاهري زيبا داريم...ولي از درون دچار مشکل هستيم ... . چشم زيبا داريم ولي چشم خود را بر زيبايي ها مي بنديم...گوش شنوا داريم ولي فقط انچه را دوست داريم مي شنويم ..بعضي از ما خوب مي بينيم .خوب مي شنويم.ولي بخاطر حسادت.. ديدنيها وشنيدنيهارا خوب به مردم منتقل نمي کنيم بعضي دوست نداريم کسي در برابر ما رشد کند.بعضي مردم را فقير مريض شکسته رنجور ساده .بيسواد و ........ مي خواهيم .چون دراين جمع ها برايمان امکان خود نمايي وجود دارد ..بعضي از ما صاحبان فکر وانديشه وبهتر از خود را بر نمي تابيم .چرا چون در جمع انها جايي براي جولان مانيست ..بعض ازما درجايي که بايد حرف بزنيم سکوت ودرجايي که بايد سکوت کنيم حرف مي زنيم...بعضي ازما وقتي که بايد در جايي دفاع کنيم دريغ مي ورزيم وجايي که نياز ندارد دفاع مي کنيم ...بعضي ازما پيش فاميل و دوست درجه يک تعريف مي کنيم تا بازخورد ان بما برسد ولي پيش افرارد دورتر ابروي او رامي بريم......اياتاکنون با خود فکر کرده ايم که در اثر دير يا زود گفتن بد ديدن و بد شنيدن و بد تعريف کردن در ترور شخصيتي افراد که بدتراز ترور فيزيکي ان هاست شرکت داشتيم وداريم..بياييم با معيار صداقت در مورد دوست ودشمن خود قضاوت کرده و هميشه اين سخن گهربار مولا علي ع را اويزه گوش خود قرار هيم که مي فرمايند در دوستي ها و دشمني ها با مردم اندازه نگهدار زيرا شايد روزي دوست تو دشمن ودشمن تو روزي دوست گردد .....از محضر تمام کساني که اين مطالب را مي خوانند از انجايي که نوشته هايم تراوش فکر ضعيف خودم مي باشد و به خاطر خروج از بحث اصلي و پراکندگي مخصوصا از صاحبان فکروانديشه عذر خواهي ميکنم .