علي که قسم خورد رستگار گرديد ولي زماني حضرت علي دلش به درد مي امد که سر در چاه مي کرد و گريه مي کرد ..سعي کنيم از اين شبها نتيجه عملي واصل گردد و فقط بيدار خوابي و گريه و زاري نصيبمان نگردد که علي را نيازي نيست بلکه ما خودمان نيازمنديم و فقير...علي فرصتي بود براي کساني که قدرش را ندانستند اين افراد هم انسانهاي بي ديني نبودند نخير..دينداراني بودند که سر بر مهر مي گذاشتند و امام خود را نشناختند و مهمتر اينکه خود را نشناختند ..خدا را فقط از آن خود دانستند و از دين فقط يافتند که بايد حفظ کنند و عمل نکنند ..دين را در ظواهر شناختند همچنان که در اين دوران هم گم نيستند ...خدا کند که بارفتار خوش و بدوراز بديها ي انساني و پيش پا افتاده واما مهم دل علي را شاد کنيم