تاثير جمعيت خانواده ها در دينداري مردم؛ديرزماني بر سر سفر ه ها جمعيتي مي نشست پدر و مادر و چند تا بچه قدو نيم قد ؛سن بلوغ يا کودکاني که از ذوق اين ماه بيدار مي شدند و به قول گفتني روزه کله گنجشکي ميگرفتند...افطار همه سره سفره مينشستيم و منتظر ربنا بوديم ...از همديگر الگو ميگرفتيم و متاثر از هم بوديم..جمعيت به نوبه خود محرکي بود براي تبليغ دين..زمان گذشت.و خانواده ها کوچک و کوچکتر شد ..همه از شهر ها و روستاهها کوچ کردند و رفتند شهر هاي مختلف و بزرگتر...ديگر شايد پدر و مادري و برادر و خواهري سر سفره نبود ...همه تنها و يک خانواده دو نفري ...که اگر يک نفر عذري داشته باشد تنها ي تنها...که ديگر صفاي قديم را ندارد اگر چه بهانه نمي شود ولي قابل لمس است و وجود يک مشکل ريشه دار که به آرامي در تار پود زندگي مردم ريشه دوانده شده است...